سلام به جهان

سلام. به رسم معهود باید به جهان سلام کنیم. در روزهای گذشته دستی به سر و گوش این کلبه کشیدم. گرد و خاک زیادی بر اینجا نشسته بود و خیلی گناه داشت. رختی نو بر تنِ سایت نشاندم و دست نوازشی بر سر و گوشش کشیدم که مرهمی باشد بر ماه‌های و سال‌های دوری و بی‌مهری. آنچه که اینجا می‌نویسم، روزنویسی است که شاید به درد کسی به جز خودِ نویسنده نخورد. (و بعید نیست به درد خودش هم نخورد!) نوشته‌های جدی‌تر را در رسانه‌ها و مجلات آنلاینی می‌نویسم که آنها را سردبیری می‌کنم: مشهدمگ و روزنام و قم‌نامه. لینک و توضیحات مربوط به هرکدام از این رسانک‌ها را می‌توانید در صفحه اول سایت ببینید. به هر حال، روزها می‌گذرند. چه به‌تر که با نوشتن بگذرند.